Celem pracy jest ocena powierzchni występowania gleb rdzawych na użytkach rolnych i analiza przydatności rolniczej tych gleb dla produkcji rolniczej z uwzględnieniem ich właściwości. W publikacji gleby rdzawe zostały zdefiniowane według umownych zasad jako wytworzone z piasków luźnych, piasków luźnych pylastych, piasków słabo gliniastych i piasków słabo gliniastych pylastych zalegających w profilu glebowym do głębokości nie mniejszej niż 100 cm. Wyniki analizy informacji przestrzennej z mapy glebowo-rolniczej w skali 1:25 000 wykazały, że gleby rdzawe zajmują obszar nie przekraczający 13,06 % powierzchni użytków rolnych ogółem. Ocena stanu agrochemicznego poziomów próchnicznych gleb rdzawych (n=1331) wykazała, że 50% z nich charakteryzuje odczyn bardzo kwaśny i kwaśny (pH_KCl≤5,5), a ponad połowa posiada niską i średnią zawartość materii organicznej (MOG≤20 g∙kg-1). Gleby rdzawe wchodzące w skład gruntów ornych są zaliczane do przeważnie do klas bonitacyjnych V, VI i VIz i kompleksów rolniczej przydatności gleb 6, 7 oraz 9, a na łąkach trwałych i pastwiskach trwałych zaliczane są głównie do klasy V i VI oraz kompleksu 3z, tj. użytków zielonych słabych i bardzo słabych. Właściwości gleb rdzawych powodują, że przez rolników są oceniane jako słabe i bardzo słabe, podatne na zakwaszenie oraz występowanie suszy rolniczej. Przeznaczane racjonalnie na cele nie rolne stanowią alternatywę na utrzymanie w rolniczym użytkowaniu gleb lepszej jakości.