Identyfikacja kolorów gleb, mająca kluczowe znaczenie jako jedno z kryteriów diagnostycznych dla poziomu mollic i jednostek typologicznych opartych na obecności tego poziomu, zależy w pewnym stopniu od indywidualnej percepcji i doświadczenia badawcza. Przeprowadzono eksperyment porównujący identyfikację barwy 30 gleb wytworzonych z lessu i utworów aluwialnych, obejmujący rozpoznanie barwy w terenie przez doświadczonego eksperta z użyciem standardowego atlasu barw Munsella, rozpoznanie barw tych samych gleb w laboratorium przez cztery grupy ekspertów, a także z wykorzystaniem elektronicznego przenośnego kolorymetru. Terenowa identyfikacja poziomu mollic przez pojedynczego gleboznawcę, bazująca na rozpoznaniu jasności i nasycenia barwy (na podstawie atlasu Munsella), może być zawyżona do 17% w porównaniu do średniej z identyfikacji wykonanej przez grupę gleboznawców w warunkach laboratoryjnych. Różnice między podgrupami ekspertów były statystycznie nieistotne; jednakże zaobserwowano słabą tendencję do zaniżania jasności (na sucho) oraz zawyżania nasycenia (na wilgotno) wraz z wiekiem lub doświadczeniem badaczy (w kolejności: magistranci – doktoranci – doktorzy – profesorowie). Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w identyfikacji kolorów w zależności od płci eksperta. Elektroniczny pomiar barwy gleby wykonany z użyciem przenośnego kolorymetru potwierdził zawyżenie terenowej identyfikacji poziomu mollic o 17% i 7%, odpowiednio w stosunku do rozpoznania indywidualnego oraz średniej z rozpoznania przez grupę ekspertów. Przeprowadzony eksperyment potwierdził wysoką przydatność standardowego przenośnego kolorymetru do weryfikacji barw wymaganych dla poziomu mollic, w szczególności w sytuacji, gdy barwa gleby (głównie jasność barwy) jest zbliżona do wartości granicznej, a jej poprawne rozpoznanie w dużym stopniu zależy od doświadczenia badacza.