Gleby bielicowe, choć zajmują jedynie około 14% powierzchni lądowej Polski =i odgrywają ograniczoną rolę w produkcji rolnej, bardzo często omawiane są w szkolnych podręcznikach geografii. Ich wyrazista morfologa, charakteryzująca się łatwo rozpoznawalnym kontrastem barwnym pomiędzy poziomami glebowymi, może częściowo tłumaczyć dlaczego tak chętnie gleby te umieszczane są w podręcznikach. Celem niniejszego badania była ocena zarówno reprezentacji gleb bielicowych w aktualnych materiałach edukacyjnych (w szkołach podstawowych i średnich), jak i poziomu wiedzy uczniów kończących oba etapy kształcenia. Badanie obejmowało analizę treści trzynastu powszechnie używanych podręczników geografii (trzech dla szkoły podstawowej i dziesięciu dla szkoły średniej) z ogólnopolską ankietą wśród 569 uczniów szkół podstawowych i średnich. Wykorzystano zarówno pytania otwarte, jak i zamknięte wielokrotnego wyboru w celu oceny wiedzy dotyczących właściwości i wartości użytkowej oraz umiejętności rozpoznawania omawianych gleb przez ankietowanych uczniów. Analiza aktualnie stosowanych podręczników potwierdziła, że gleby bielicowe są najczęściej wymienianą jednostką glebową, dominując nad czarnoziemami, glebami płowymi, brunatnymi czy madami. Sposób ich prezentacji ogranicza się głównie do ilustracji wizualnych i ogólnych skojarzeń (np. niska żyzność, piaszczyste uziarnienie, użytkowanie leśne), przy minimalnym uwzględnieniu procesów powstawania, cech diagnostycznych czy właściwości chemicznych. Wyniki ankiety wykazały, że ponad jedna trzecia respondentów nie potrafiła podać ani jednego poprawnego skojarzenia z tymi glebami, a jedynie 13,4% poprawnie odpowiedziało na wszystkie cztery pytania zamknięte. Uczniowie szkół średnich osiągali lepsze wyniki od uczniów szkół podstawowych we wszystkich kategoriach, jednak nawet na wyższym poziomie edukacyjnym wiedza o cechach diagnostycznych i morfologii profilu glebowego pozostawała ograniczona. Do głównych błędnych przekonań należało przeszacowanie zasięgu gleb bielicowych, niewłaściwa ocena ich żyzności oraz wiązanie ich z węglanowym materiałem macierzystym. Uzyskane wyniki wskazują na trzy główne niedociągnięcia w edukacji glebowej: (1) zbyt statyczny sposób prezentacji gleb, koncentrujący się na wyglądzie i rozmieszczeniu zamiast na genezie i funkcjonalnych konsekwencjach; (2) ograniczony postęp w pogłębianiu treści między poziomem podstawowym a średnim; oraz (3) nieaktualne lub niespójne dane liczbowe w podręcznikach. Rozwiązanie tych problemów nie wymaga gruntownej reformy programu nauczania, lecz ukierunkowanych aktualizacji, obejmujących m.in. aktualne mapy, zwięzłe wyjaśnienia istoty i uwarunkowań procesu bielicowania oraz omówienia omawianych gleb w kontekście użytkowym i ochrony przyrody. Takie zmiany mogłyby zmniejszyć lukę między rozpoznawaniem nazwy a funkcjonalnym zrozumieniem gleb bielicowych, wzmacniając kompetencje „glebowe” uczniów w Polsce.