Właściwe rozpoznanie typów siedliskowych lasu stanowi podstawę gospodarki leśnej. Typ siedliskowy lasu zawiera syntezę powiązań warunków siedliskowych z szatą roślinną, rozpatrywanych pod kątem wymagań społecznych, przyrodniczych i gospodarczych stawianych leśnictwu. Gleba, jako jeden z elementów siedliska, w sposób naturalny leży w kręgu zainteresowań typologii leśnej. Dane o zróżnicowaniu typów siedliskowych lasu, w tym gleb, gromadzone są od lat w Banku Danych o Lasach – internetowej platformie, dostarczającej informacji o gospodarce leśnej. Celem pracy było opisanie stanu wiedzy o występowaniu gleb rdzawych w obrębie gruntów leśnych znajdujących się w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe. Analizą objęto wszystkie wydzielenia leśne, tj. 694 674 rekordy, w których opisano gleby rdzawe. Z zebranych danych wynika, że gleby rdzawe zajmują około 50% powierzchni będącej w zarządzie Lasów Państwowych. Są więc typem gleby o kluczowym znaczeniu dla gospodarki leśnej. Wyniki wskazują ponadto, iż dominującym podtypem są gleby rdzawe bielicowe (42.8% wszystkich gleb rdzawych). Istotnym elementem jest także wysoki odsetek gleb rdzawych porolnych. W ujęciu siedliskowym, gleby rdzawe występują głównie na siedliskach nizinnych w typie boru mieszanego świeżego (38.3%), lasu mieszanego świeżego (29.4%) oraz boru świeżego (25.7%). W typie gleb rdzawych porośniętych lasami dominują utwory sandrowe, które obejmują 44.9% wszystkich wyróżnionych wśród gleb rdzawych utworów geologicznych.